| جز که تسلیم و رضا کو چاره‌ای | در کف شیر نری خون‌خواره‌ای | |
| او ندارد خواب و خور چون آفتاب | روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب | |
| که بیا من باش یا هم‌خوی من | تا ببینی در تجلی روی من | |
| ور ندیدی چون چنین شیدا شدی | خاک بودی طالب احیا شدی | |
| گر ز بی‌سویت ندادست او علف | چشم جانت چون بماندست آن طرف | |
| گربه بر سوراخ زان شد معتکف | که از آن سوراخ او شد معتلف | |
| گربه‌ی دیگر همی‌گردد به بام | کز شکار مرغ یابید او طعام | |
| آن یکی را قبله شد جولاهگی | وآن یکی حارس برای جامگی | |
| وان یکی بی‌کار و رو در لامکان | که از آن سو دادیش تو قوت جان | |
| کار او دارد که حق را شد مرید | بهر کار او ز هر کاری برید | |
| دیگران چون کودکان این روز چند | تا شب ترحال بازی می‌کنند | |
| خوابناکی کو ز یقظت می‌جهد | دایه‌ی وسواس عشوه‌ش می‌دهد | |
| رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما | که کسی از خواب بجهاند ترا | |
| هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب | هم‌چو تشنه که شنود او بانک آب | |
| بانگ آبم من به گوش تشنگان | هم‌چو باران می‌رسم از آسمان | |
| بر جه ای عاشق برآور اضطراب | بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب |