| گفت آن مرغ این سزای او بود | که فسون زاهدان را بشنود | |
| گفت زاهد نه سزای آن نشاف | کو خورد مال یتیمان از گزاف | |
| بعد از آن نوحه‌گری آغاز کرد | که فخ و صیاد لرزان شد ز درد | |
| کز تناقضهای دل پشتم شکست | بر سرم جانا بیا می‌مال دست | |
| زیر دست تو سرم را راحتیست | دست تو در شکربخشی آیتیست | |
| سایه‌ی خود از سر من برمدار | بی‌قرارم بی‌قرارم بی‌قرار | |
| خوابها بیزار شد از چشم من | در غمت ای رشک سرو و یاسمن | |
| گر نیم لایق چه باشد گر دمی | ناسزایی را بپرسی در غمی | |
| مر عدم را خود چه استحقاق بود | که برو لطفت چنین درها گشود | |
| خاک گرگین را کرم آسیب کرد | ده گهر از نور حس در جیب کرد | |
| پنج حس ظاهر و پنج نهان | که بشر شد نطفه‌ی مرده از آن | |
| توبه بی توفیقت ای نور بلند | چیست جز بر ریش توبه ریش‌خند | |
| سبلتان توبه یک یک بر کنی | توبه سایه‌ست و تو ماه روشنی | |
| ای ز تو ویران دکان و منزلم | چون ننالم چون بیفشاری دلم | |
| چون گریزم زانک بی تو زنده نیست | بی خداوندیت بود بنده نیست | |
| جان من بستان تو ای جان را اصول | زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول | |
| عاشقم من بر فن دیوانگی | سیرم از فرهنگی و فرزانگی | |
| چون بدرد شرم گویم راز فاش | چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش | |
| در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف | ناگهان بجهم ازین زیر لحاف | |
| ای رفیقان راهها را بست یار | آهوی لنگیم و او شیر شکار |