| آن یکی قج داشت از پس می‌کشید | دزد قج را برد حبلش را برید | |
| چونک آگه شد دوان شد چپ و راست | تا بیابد کان قج برده کجاست | |
| بر سر چاهی بدید آن دزد را | که فغان می‌کرد کای واویلتا | |
| گفت نالان از چی ای اوستاد | گفت همیان زرم در چه فتاد | |
| گر توانی در روی بیرون کشی | خمس بدهم مر ترا با دلخوشی | |
| خمس صد دینار بستانی به دست | گفت او خود این بهای ده قجست | |
| گر دری بر بسته شد ده در گشاد | گر قجی شد حق عوض اشتر بداد | |
| جامه‌ها بر کند و اندر چاه رفت | جامه‌ها را برد هم آن دزد تفت | |
| حازمی باید که ره تا ده برد | حزم نبود طمع طاعون آورد | |
| او یکی دزدست فتنه‌سیرتی | چون خیال او را بهر دم صورتی | |
| کس نداند مکر او الا خدا | در خدا بگریز و وا ره زان دغا |