| رفت مرغی در میان مرغزار | بود آنجا دام از بهر شکار | |
| دانه‌ی چندی نهاده بر زمین | وآن صیاد آنجا نشسته در کمین | |
| خویشتن پیچیده در برگ و گیاه | تا در افتد صید بیچاره ز راه | |
| مرغک آمد سوی او از ناشناخت | پس طوافی کرد و پیش مرد تاخت | |
| گفت او را کیستی تو سبزپوش | در بیابان در میان این وحوش | |
| گفت مرد زاهدم من منقطع | با گیاهی گشتم اینجا مقتنع | |
| زهد و تقوی را گزیدم دین و کیش | زانک می‌دیدم اجل را پیش خویش | |
| مرگ همسایه مرا واعظ شده | کسب و دکان مرا برهم زده | |
| چون به آخر فرد خواهم ماندن | خو نباید کرد با هر مرد و زن | |
| رو بخواهم کرد آخر در لحد | آن به آید که کنم خو با احد | |
| چو زنخ را بست خواهند ای صنم | آن به آید که زنخ کمتر زنم | |
| ای بزربفت و کمر آموخته | آخرستت جامه‌ی نادوخته | |
| رو به خاک آریم کز وی رسته‌ایم | دل چرا در بی‌وفایان بسته‌ایم | |
| جد و خویشانمان قدیمی چار طبع | ما به خویشی عاریت بستیم طمع | |
| سالها هم‌صحبتی و هم‌دمی | با عناصر داشت جسم آدمی | |
| روح او خود از نفوس و از عقول | روح اصول خویش را کرده نکول | |
| از عقول و از نفوس پر صفا | نامه می‌آید به جان کای بی‌وفا | |
| یارکان پنج روزه یافتی | رو ز یاران کهن بر تافتی | |
| کودکان گرچه که در بازی خوشند | شب کشانشان سوی خانه می‌کشند | |
| شد برهنه وقت بازی طفل خرد | دزد از ناگه قبا و کفش برد |