| پس بگفتند آن امیران کین فنیست | از عنایتهاش کار جهد نیست | |
| قسمت حقست مه را روی نغز | داده‌ی بختست گل را بوی نغز | |
| گفت سلطان بلک آنچ از نفس زاد | ریع تقصیرست و دخل اجتهاد | |
| ورنه آدم کی بگفتی با خدا | ربنا انا ظلمنا نفسنا | |
| خود بگفتی کین گناه از نفس بود | چون قضا این بود حزم ما چه سود | |
| هم‌چو ابلیسی که گفت اغویتنی | تو شکستی جام و ما را می‌زنی | |
| بل قضا حقست و جهد بنده حق | هین مباش اعور چو ابلیس خلق | |
| در تردد مانده‌ایم اندر دو کار | این تردد کی بود بی‌اختیار | |
| این کنم یا آن کنم او کی گود | که دو دست و پای او بسته بود | |
| هیچ باشد این تردد بر سرم | که روم در بحر یا بالا پرم | |
| این تردد هست که موصل روم | یا برای سحر تا بابل روم | |
| پس تردد را بباید قدرتی | ورنه آن خنده بود بر سبلتی | |
| بر قضا کم نه بهانه ای جوان | جرم خود را چون نهی بر دیگران | |
| خون کند زید و قصاص او به عمر | می خورد عمرو و بر احمد حد خمر | |
| گرد خود برگرد و جرم خود ببین | جنبش از خود بین و از سایه مبین | |
| که نخواهد شد غلط پاداش میر | خصم را می‌داند آن میر بصیر | |
| چون عسل خوردی نیامد تب به غیر | مزد روز تو نیامد شب به غیر | |
| در چه کردی جهد کان وا تو نگشت | تو چه کاریدی که نامد ریع کشت | |
| فعل تو که زاید از جان و تنت | هم‌چو فرزندت بگیرد دامنت | |
| فعل را در غیب صورت می‌کنند | فعل دزدی را نه داری می‌زنند |