| فغان از آن که شود نشه‌ی بقا آخر | دمند بهر جزا صور نشه‌ی اخرا | |
| تو با بضاعتی از طاعت ریائی خویش | کزان کننده معاذالله ار رسد به سزا | |
| چنان خجل ز احد سر برآوری ز لحد | که بیشتر کنی از حشر دوزخ استدعا | |
| چو از عدم بوجود آمدی خطا پیشه | اگر به خطه اولا روی بود اولی | |
| نعوذبالله اگر خود ز بیشه امروز | کنند بهر تو آماده توشه‌ی فردا | |
| کلاه ترک به دست نصیحتت بر سر | چنان نهم که تو را یک سر است و صد سودا | |
| سر و کلاه عجب گر به باد بر ندهی | که چون حباب هوا در سری و سر به هوا | |
| ریای محضی و محض ریا و هر عملی | که بی‌ریاست به کیش تو باطل است و هبا | |
| اگر برابر مردم به طاعتی مشغول | نماز مغربت ار طول می‌کشد به عشا | |
| و گر نمی‌کنی از نقص دین نماز تمام | نگشته در ته پای تو گرم روی روا | |
| عبارت تو به شکل نخست بدشکلی است | پی فریب به رخ بسته به رقع زیبا | |
| به صورت دوم آن زشت روی بی‌شرم است | که خویش را کند از پرده افکنی رسوا | |
| به هیچ فعل دنی ننگرم ز افعالت | که نایدم به نظر دیگری از آن ادنا | |
| دو روز اگر ملک از آب و نان کند منعت | نه وعده‌ای ز عطا و نه مژده‌ای ز سخا | |
| نه آن خطر که اگر داد اکل و شرب دهی | به خلوتی که تو دانی از آن شود دانا | |
| ز بس که خوف بری از سیاست قروقش | ز بس کزو بودت بیم در خلا و ملا | |
| به آب لب نکنی تر زتاب اگر سوزی | بنان بنان ننهی گر شوی ز ضعف دوتا | |
| ولی ز فعلی اگر آفریدگار ملوک | دهد به منع تو فرمان به وعده‌های عطا | |
| تو را ز دست نیامد که در شب دیجور | به حیله جنبش موئی ازو کنی اخفا | |
| ز شیشه‌های هوس از شراب کم حذری | ز بس که پر بودت کاسه‌ی سر شیدا |