| گرت هواست که دایم درین وسیع فضا | بود قضا به رضایت بده رضا به قضا | |
| هوا بهر چه رضا ده شود مشو راضی | خدا بهر چه نه راضی بود مباش رضا | |
| مریض جهلی از آن کت هوس بود نشکیب | که جز غذای مضر نیست مرضی مرضا | |
| نشان رخصت عیشت نویسد ارشه دل | طلب نمای ز دستور عقل هم امضا | |
| بگرد مفسد مسری مرض مرو که مدام | مریض مهر الهیست را ده مرضا | |
| ز صولت صمدی باش همچو بید ز باد | مدام رعشه بر اندام و لرزه بر اعضا | |
| چو بی گمان اجلت می‌رسد تو آب کسی | رضا نجسته مخور بر امید استرضا | |
| مساز شعبده با آن که قدرتش هر شام | شکسته در کله چرخ بیضه‌ی بیضا | |
| چنان به خلق به آهستگی بزی که زند | فرشته بر تو برین بام چرخ کوس وفا | |
| ز شش جهت نکشی دردسر اگر نکشی | نفس مبند درین هفت گنبد مینا | |
| فراز قاف قناعت گر آشیان سازی | فروتنی نکشد پشه تو از عنقا | |
| مباش عاشق افراط و مایل تفریط | کزین دو خصلت بد خسروان شوند گدا | |
| نکوترین صور در معاشت از کم و بیش | توسطت که بخیرالامور اوسطها | |
| ولی ز خرج تو گر بحر و بر شود بهتر | که قطره‌ای ز کف ممسکت شود دریا | |
| گه سخا مکن ابرو ترش ز عادت کبر | تو چون حلاوه فروشی مباش سرکه نما | |
| اگر نهی قدمی بی‌رضا دوست بنه | هزار بار جبین بر زمین به استعفا | |
| به آب حلم بشو روی تابناک غضب | چو آتش تو نیاید به هیچ رو اطفا | |
| به هیچ خلوتی از روی راز خلق مشو | نقابکش که محال است در زمانه خلا | |
| به باغ روی کسی کز محرمات بود | چو محرمان مبر آهوی چشم را به چرا | |
| مگرد گرد عروس جهان به خاطر جمع | که او عقیم نما جادوئیست تفرقه‌زا |