| گفت خواجه صبر کن با او بگو | که ازو ببریم و بدهیمش به تو | |
| تا مگر این از دلش بیرون کنم | تو تماشا کن که دفعش چون کنم | |
| تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست | که حقیقت دختر ما جفت تست | |
| ما ندانستیم ای خوش مشتری | چونک دانستیم تو اولیتری | |
| آتش ما هم درین کانون ما | لیلی آن ما و تو مجنون ما | |
| تا خیال و فکر خوش بر وی زند | فکر شیرین مرد را فربه کند | |
| جانور فربه شود لیک از علف | آدمی فربه ز عزست و شرف | |
| آدمی فربه شود از راه گوش | جانور فربه شود از حلق و نوش | |
| گفت آن خاتون ازین ننگ مهین | خود دهانم کی بجنبد اندرین | |
| این چنین ژاژی چه خایم بهر او | گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو | |
| گفت خواجه نی مترس و دم دهش | تا رود علت ازو زین لطف خوش | |
| دفع او را دلبرا بر من نویس | هل که صحت یابد آن باریک‌ریس | |
| چون بگفت آن خسته را خاتون چنین | می‌نگنجید از تبختر بر زمین | |
| زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت | چون گل سرخ هزاران شکر گفت | |
| که گهی می‌گفت ای خاتون من | که مبادا باشد این دستان و فن | |
| خواجه جمعیت بکرد و دعوتی | که همی‌سازم فرج را وصلتی | |
| تا جماعت عشوه می‌دادند و گان | که ای فرج بادت مبارک اتصال | |
| تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن | علت از وی رفت کل از بیخ و بن | |
| بعد از آن اندر شب گردک به فن | امردی را بست حنی هم‌چو زن | |
| پر نگارش کرد ساعد چون عروس | پس نمودش ماکیان دادش خروس |