| پس غلام خرد که اندر خانه بود | گشت بیمار و ضعیف و زار زود | |
| هم‌چو بیمار دقی او می‌گداخت | علت او را طبیبی کم شناخت | |
| عقل می‌گفتی که رنجش از دلست | داروی تن در غم دل باطلست | |
| آن غلامک دم نزد از حال خویش | کز چه می‌آید برو در سینه نیش | |
| گفت خاتون را شبی شوهر که تو | باز پرسش در خلا از حال او | |
| تو به جای مادری او را بود | که غم خود پیش تو پیدا کند | |
| چونک خاتون در گوش این کلام | روز دیگر رفت نزدیک غلام | |
| پس سرش را شانه می‌کرد آن ستی | با دو صد مهر و دلال و آشتی | |
| آنچنان که مادران مهربان | نرم کردش تا در آمد در بیان | |
| که مرا اومید از تو این نبود | که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود | |
| خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر | حیف نبود که رود جای دگر | |
| خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش | که زند وز بام زیر اندازدش | |
| کو که باشد هندوی مادرغری | که طمع دارد به خواجه دختری | |
| گفت صبر اولی بود خود را گرفت | گفت با خواجه که بشنو این شگفت | |
| این چنین گراء کی خاین بود | ما گمان برده که هست او معتمد |