| خواجه‌ای را بود هندو بنده‌ای | پروریده کرده او را زنده‌ای | |
| علم و آدابش تمام آموخته | در دلش شمع هنر افروخته | |
| پروریدش از طفولیت به ناز | در کنار لطف آن اکرام‌ساز | |
| بود هم این خواجه را خوش دختری | سیم‌اندامی گشی خوش‌گوهری | |
| چون مراهق گشت دختر طالبان | بذل می‌کردند کابین گران | |
| می‌رسیدش از سوی هر مهتری | بهر دختر دم به دم خوزه‌گری | |
| گفت خواجه مال را نبود ثبات | روز آید شب رود اندر جهات | |
| حسن صورت هم ندارد اعتبار | که شود رخ زرد از یک زخم خار | |
| سهل باشد نیز مهترزادگی | که بود غره به مال و بارگی | |
| ای بسا مهتربچه کز شور و شر | شد ز فعل زشت خود ننگ پدر | |
| پر هنر را نیز اگر باشد نفیس | کم پرست و عبرتی گیر از بلیس | |
| علم بودش چون نبودش عشق دین | او ندید از آدم الا نقش طین | |
| گرچه دانی دقت علم ای امین | زانت نگشاید دو دیده‌ی غیب‌بین | |
| او نبیند غیر دستاری و ریش | از معرف پرسد از بیش و کمیش | |
| عارفا تو از معرف فارغی | خود همی‌بینی که نور بازغی | |
| کار تقوی دارد و دین و صلاح | که ازو باشد بدو عالم فلاح | |
| کرد یک داماد صالح اختیار | که بد او فخر همه خیل و تبار | |
| پس زنان گفتند او را مال نیست | مهتری و حسن و استقلال نیست | |
| گفت آنها تابع زهدند و دین | بی‌زر او گنجیست بر روی زمین | |
| چون به جد تزویج دختر گشت فاش | دست پیمان و نشانی و قماش |