| لا نفوذ الا بسلطان الهدی | من تجاویف السموات العلی | |
| لا هدی الا بسلطان یقی | من حراس الشهب روح المتقی | |
| هیچ کس را تا نگردد او فنا | نیست ره در بارگاه کبریا | |
| چیست معراج فلک این نیستی | عاشقان را مذهب و دین نیستی | |
| پوستین و چارق آمد از نیاز | در طریق عشق محراب ایاز | |
| گرچه او خود شاه را محبوب بود | ظاهر و باطن لطیف و خوب بود | |
| گشته بی‌کبر و ریا و کینه‌ای | حسن سلطان را رخش آیینه‌ای | |
| چونک از هستی خود او دور شد | منتهای کار او محمود بد | |
| زان قوی‌تر بود تمکین ایاز | که ز خوف کبر کردی احتراز | |
| او مهذب گشته بود و آمده | کبر را و نفس را گردن زده | |
| یا پی تعلیم می‌کرد آن حیل | یا برای حکمتی دور از وجل | |
| یا که دید چارقش زان شد پسند | کز نسیم نیستی هستیست بند | |
| تا گشاید دخمه کان بر نیستیست | تا بیاید آن نسیم عیش و زیست | |
| ملک و مال و اطلس این مرحله | هست بر جان سبک‌رو سلسله | |
| سلسله‌ی زرین بدید و غره گشت | ماند در سوراخ چاهی جان ز دشت | |
| صورتش جنت به معنی دوزخی | افعیی پر زهر و نقشش گل رخی | |
| گرچه ممن را سقر ندهد ضرر | لیک هم بهتر بود زانجا گذر | |
| گرچه دوزخ دور دارد زو نکال | لیک جنت به ورا فی کل حال | |
| الحذر ای ناقصان زین گلرخی | که بگاه صحبت آمد دوزخی |