| اولم این جزر و مد از تو رسید | ورنه ساکن بود این بحر ای مجید | |
| هم از آنجا کین تردد دادیم | بی‌تردد کن مرا هم از کرم | |
| ابتلاام می‌کنی آه الغیاث | ای ذکور از ابتلاات چون اناث | |
| تا بکی این ابتلا یا رب مکن | مذهبی‌ام بخش و ده‌مذهب مکن | |
| اشتری‌ام لاغری و پشت ریش | ز اختیار هم‌چو پالان‌شکل خویش | |
| این کژاوه گه شود این سو گران | آن کژاوه گه شود آن سو کشان | |
| بفکن از من حمل ناهموار را | تا ببینم روضه‌ی ابرار را | |
| هم‌چو آن اصحاب کهف از باغ جود | می‌چرم ایقاظ نی بل هم رقود | |
| خفته باشم بر یمین یا بر یسار | برنگردم جز چو گو بی‌اختیار | |
| هم به تقلیب تو تا ذات الیمین | یا سوی ذات الشمال ای رب دین | |
| صد هزاران سال بودم در مطار | هم‌چو ذرات هوا بی‌اختیار | |
| گر فراموشم شدست آن وقت و حال | یادگارم هست در خواب ارتحال | |
| می‌رهم زین چارمیخ چارشاخ | می‌جهم در مسرح جان زین مناخ | |
| شیر آن ایام ماضیهای خود | می‌چشم از دایه‌ی خواب ای صمد | |
| جمله عالم ز اختیار و هست خود | می‌گریزد در سر سرمست خود | |
| تا دمی از هوشیاری وا رهند | ننگ خمر و زمر بر خود می‌نهند | |
| جمله دانسته کای این هستی فخ است | فکر و ذکر اختیاری دوزخ است | |
| می‌گریزند از خودی در بیخودی | یا به مستی یا به شغل ای مهتدی | |
| نفس را زان نیستی وا می‌کشی | زانک بی‌فرمان شد اندر بیهشی | |
| لیس للجن و لا للانس ان | ینفذوا من حبس اقطار الزمن |