| ای ضیاء الحق حسام‌الدین بیا | ای صقال روح و سلطان الهدی | |
| مثنوی را مسرح مشروح ده | صورت امثال او را روح ده | |
| تا حروفش جمله عقل و جان شوند | سوی خلدستان جان پران شوند | |
| هم به سعی تو ز ارواح آمدند | سوی دام حرف و مستحقن شدند | |
| باد عمرت در جهان هم‌چون خضر | جان‌فزا و دستگیر و مستمر | |
| چون خضر و الیاس مانی در جهان | تا زمین گردد ز لطفت آسمان | |
| گفتمی از لطف تو جزوی ز صد | گر نبودی طمطراق چشم بد | |
| لیک از چشم بد زهراب دم | زخمهای روح‌فرسا خورده‌ام | |
| جز به رمز ذکر حال دیگران | شرح حالت می‌نیارم در بیان | |
| این بهانه هم ز دستان دلیست | که ازو پاهای دل اندر گلیست | |
| صد دل و جان عاشق صانع شده | چشم بد یا گوش بد مانع شده | |
| خود یکی بوطالب آن عم رسول | می‌نمودش شنعه‌ی عربان مهول | |
| که چه گویندم عرب کز طفل خود | او بگردانید دیدن معتمد | |
| گفتش ای عم یک شهادت تو بگو | تا کنم با حق خصومت بهر تو | |
| گفت لیکن فاش گردد ازسماع | کل سر جاوز الاثنین شاع | |
| من بمانم در زبان این عرب | پش ایشان خوار گردم زین سبب | |
| لیک گر بودیش لطف ما سبق | کی بدی این بددلی با جذب حق | |
| الغیاث ای تو غیاث المستغیث | زین دو شاخه‌ی اختیارات خبیث | |
| من ز دستان و ز مکر دل چنان | مات گشتم که بماندم از فغان | |
| من که باشم چرخ با صد کار و بار | زین کمین فریاد کرد از اختیار |