| واعظی را گفت روزی سایلی | کای تو منبر را سنی‌تر قایلی | |
| یک سالستم بگو ای ذو لباب | اندرین مجلس سالم را جواب | |
| بر سر بارو یکی مرغی نشست | از سر و از دم کدامینش بهست | |
| گفت اگر رویش به شهر و دم به ده | روی او از دم او می‌دان که به | |
| ور سوی شهرست دم رویش به ده | خاک آن دم باش و از رویش بجه | |
| مرغ با پر می‌پرد تا آشیان | پر مردم همتست ای مردمان | |
| عاشقی که آلوده شد در خیر و شر | خیر و شر منگر تو در همت نگر | |
| باز اگر باشد سپید و بی‌نظیر | چونک صیدش موش باشد شد حقیر | |
| ور بود چغدی و میل او به شاه | او سر بازست منگر در کلاه | |
| آدمی بر قد یک طشت خمیر | بر فزود از آسمان و از اثیر | |
| هیچ کرمنا شنید این آسمان | که شنید این آدمی پر غمان | |
| بر زمین و چرخ عرضه کرد کس | خوبی و عقل و عبارات و هوس | |
| جلوه کردی هیچ تو بر آسمان | خوبی روی و اصابت در گمان | |
| پیش صورتهای حمام ای ولد | عرضه کردی هیچ سیم‌اندام خود | |
| بگذری زان نقشهای هم‌چو حور | جلوه آری با عجوز نیم‌کور | |
| در عجوزه چیست که ایشان را نبود | که ترا زان نقشها با خود ربود | |
| تو نگویی من بگویم در بیان | عقل و حس و درک و تدبیرست و جان | |
| در عجوزه جان آمیزش‌کنیست | صورت گرمابه‌ها را روح نیست | |
| صورت گرمابه گر جنبش کند | در زمان او از عجوزه بر کند | |
| جان چه باشد با خبر از خیر و شر | شاد با احسان و گریان از ضرر |