| قند او را بد مدد از بحر جود | پس ز سرکه‌ی اهل عالم می‌فزود | |
| واحد کالالف کی بود آن ولی | بلک صد قرنست آن عبدالعلی | |
| خم که از دریا درو راهی شود | پیش او جیحونها زانو زند | |
| خاصه این دریا که دریاها همه | چون شنیدند این مثال و دمدمه | |
| شد دهانشان تلخ ازین شرم و خجل | که قرین شد نام اعظم با اقل | |
| در قران این جهان با آن جهان | این جهان از شرم می‌گردد جهان | |
| این عبارت تنگ و قاصر رتبتست | ورنه خس را با اخص چه نسبتست | |
| زاغ در رز نعره‌ی زاغان زند | بلبل از آواز خوش کی کم کند | |
| پس خریدارست هر یک را جدا | اندرین بازار یفعل ما یشا | |
| نقل خارستان غذای آتش است | بوی گل قوت دماغ سرخوش است | |
| گر پلیدی پیش ما رسوا بود | خوک و سگ را شکر و حلوا بود | |
| گر پلیدان این پلیدیها کنند | آبها بر پاک کردن می‌تنند | |
| گرچه ماران زهرافشان می‌کنند | ورچه تلخان‌مان پریشان می‌کنند | |
| نحلها بر کو و کندو و شجر | می‌نهند از شهد انبار شکر | |
| زهرها هرچند زهری می‌کنند | زود تریاقاتشان بر می‌کنند | |
| این جهان جنگست کل چون بنگری | ذره با ذره چو دین با کافری | |
| آن یکی ذره همی پرد به چپ | وآن دگر سوی یمین اندر طلب | |
| ذره‌ای بالا و آن دیگر نگون | جنگ فعلیشان ببین اندر رکون | |
| جنگ فعلی هست از جنگ نهان | زین تخالف آن تخالف را بدان | |
| ذره‌ای کان محو شد در آفتاب | جنگ او بیرون شد از وصف و حساب |