| ای حیات دل حسام‌الدین بسی | میل می‌جوشد به قسم سادسی | |
| گشت از جذب چو تو علامه‌ای | در جهان گردان حسامی نامه‌ای | |
| پیش‌کش می‌آرمت ای معنوی | قسم سادس در تمام مثنوی | |
| شش جهت را نور ده زین شش صحف | کی یطوف حوله من لم یطف | |
| عشق را با پنج و با شش کار نیست | مقصد او جز که جذب یار نیست | |
| بوک فیما بعد دستوری رسد | رازهای گفتنی گفته شود | |
| یا بیانی که بود نزدیکتر | زین کنایات دقیق مستتر | |
| راز جز با رازدان انباز نیست | راز اندر گوش منکر راز نیست | |
| لیک دعوت واردست از کردگار | با قبول و ناقبول او را چه کار | |
| نوح نهصد سال دعوت می‌نمود | دم به دم انکار قومش می‌فزود | |
| هیچ از گفتن عنان واپس کشید | هیچ اندر غار خاموشی خزید | |
| گفت از بانگ و علالای سگان | هیچ واگردد ز راهی کاروان | |
| یا شب مهتاب از غوغای سگ | سست گردد بدر را در سیر تگ | |
| مه فشاند نور و سگ عو عو کند | هر کسی بر خلقت خود می‌تند | |
| هر کسی را خدمتی داده قضا | در خور آن گوهرش در ابتلا | |
| چونک نگذارد سگ آن نعره‌ی سقم | من مهم سیران خود را چون هلم | |
| چونک سرکه سرکگی افزون کند | پس شکر را واجب افزونی بود | |
| قهر سرکه لطف هم‌چون انگبین | کین دو باشد رکن هر اسکنجبین | |
| انگبین گر پای کم آرد ز خل | آیند آن اسکنجبین اندر خلل | |
| قوم بر وی سرکه‌ها می‌ریختند | نوح را دریا فزون می‌ریخت قند |