| چون خلقت الخلق کی یربح علی | لطف تو فرمود ای قیوم حی | |
| لالان اربح علیهم جود تست | که شود زو جمله ناقصها درست | |
| عفو کن زین بندگان تن‌پرست | عفو از دریای عفو اولیترست | |
| عفو خلقان هم‌چو جو و هم‌چو سیل | هم بدان دریای خود تازند خیل | |
| عفوها هر شب ازین دل‌پاره‌ها | چون کبوتر سوی تو آید شها | |
| بازشان وقت سحر پران کنی | تا به شب محبوس این ابدان کنی | |
| پر زنان بار دگر در وقت شام | می‌پرند از عشق آن ایوان و بام | |
| تا که از تن تار وصلت بسکلند | پیش تو آیند کز تو مقبلند | |
| پر زنان آمن ز رجع سرنگون | در هوا که انا الیه راجعون | |
| بانگ می‌آید تعالوا زان کرم | بعد از آن رجعت نماند از حرص و غم | |
| بس غریبیها کشیدیت از جهان | قدر من دانسته باشید ای مهان | |
| زیر سایه‌ی این درختم مست ناز | هین بیندازید پاها را دراز | |
| پایهای پر عنا از راه دین | بر کنار و دست حوران خالدین | |
| حوریان گشته مغمز مهربان | کز سفر باز آمدند این صوفیان | |
| صوفیان صافیان چون نور خور | مدتی افتاده بر خاک و قذر | |
| بی‌اثر پاک از قذر باز آمدند | هم‌چو نور خور سوی قرص بلند | |
| این گروه مجرمان هم ای مجید | جمله سرهاشان به دیواری رسید | |
| بر خطا و جرم خود واقف شدند | گرچه مات کعبتین شه بدند | |
| رو به تو کردند اکنون اه‌کنان | ای که لطفت مجرمان را ره‌کنان | |
| راه ده آلودگان را العجل | در فرات عفو و عین مغتسل |