| من کی آرم رحم خلم آلود را | ره نمایم حلم علم‌اندود را | |
| صد هزاران صفع را ارزانیم | گر زبون صفعها گردانیم | |
| من چه گویم پیشت اعلامت کنم | یا که وا یادت دهم شرط کرم | |
| آنچ معلوم تو نبود چیست آن | وآنچ یادت نیست کو اندر جهان | |
| ای تو پاک از جهل و علمت پاک از آن | که فراموشی کند بر وی نهان | |
| هیچ کس را تو کسی انگاشتی | هم‌چو خورشیدش به نور افراشتی | |
| چون کسم کردی اگر لابه کنم | مستمع شو لابه‌ام را از کرم | |
| زانک از نقشم چو بیرون برده‌ای | آن شفاعت هم تو خود را کرده‌ای | |
| چون ز رخت من تهی گشت این وطن | تر و خشک خانه نبود آن من | |
| هم دعا از من روان کردی چو آب | هم نباتش بخش و دارش مستجاب | |
| هم تو بودی اول آرنده‌ی دعا | هم تو باش آخر اجابت را رجا | |
| تا زنم من لاف کان شاه جهان | بهر بنده عفو کرد از مجرمان | |
| درد بودم سر به سر من خودپسند | کرد شاهم داروی هر دردمند | |
| دوزخی بودم پر از شور و شری | کرد دست فضل اویم کوثری | |
| هر که را سوزید دوزخ در قود | من برویانم دگر بار از جسد | |
| کار کوثر چیست که هر سوخته | گردد از وی نابت و اندوخته | |
| قطره قطره او منادی کرم | کانچ دوزخ سوخت من باز آورم | |
| هست دوزخ هم‌چو سرمای خزان | هست کوثر چون بهار ای گلستان | |
| هست دوزخ هم‌چو مرگ و خاک گور | هست کوثر بر مثال نفخ صور | |
| ای ز دوزخ سوخته اجسامتان | سوی کوثر می‌کشد اکرامتان |