| از انا چون رست اکنون شد انا | آفرینها بر انای بی عنا | |
| کو گریزان و انایی در پیش | می‌دود چون دید وی را بی ویش | |
| طالب اویی نگردد طالبت | چون بمردی طالبت شد مطلبت | |
| زنده‌ای کی مرده‌شو شوید ترا | طالبی کی مطلبت جوید ترا | |
| اندرین بحث ار خرده ره‌بین بدی | فخر رازی رازدان دین بدی | |
| لیک چون من لمن یذق لم یدر بود | عقل و تخییلات او حیرت فزود | |
| کی شود کشف از تفکر این انا | آن انا مکشوف شد بعد از فنا | |
| می‌فتد این عقلها در افتقاد | در مغا کی حلول و اتحاد | |
| ای ایاز گشته فانی ز اقتراب | هم‌چو اختر در شعاع آفتاب | |
| بلک چون نطفه مبدل تو به تن | نه از حلول و اتحادی مفتتن | |
| عفو کن ای عفو در صندوق تو | سابق لطفی همه مسبوق تو | |
| من کی باشم که بگویم عفو کن | ای تو سلطان و خلاصه‌ی امر کن | |
| من کی باشم که بوم من با منت | ای گرفته جمله منها دامنت |