| پس ایاز مهرافزا بر جهید | پیش تخت آن الغ سلطان دوید | |
| سجده‌ای کرد و گلوی خود گرفت | کای قبادی کز تو چرخ آرد شگفت | |
| ای همایی که همایان فرخی | از تو دارند و سخاوت هر سخی | |
| ای کریمی که کرمهای جهان | محو گردد پیش ایثارت نهان | |
| ای لطیفی که گل سرخت بدید | از خجالت پیرهن را بر درید | |
| از غفوری تو غفران چشم‌سیر | روبهان بر شیر از عفو تو چیر | |
| جز که عفو تو کرا دارد سند | هر که با امر تو بی‌باکی کند | |
| غفلت و گستاخی این مجرمان | از وفور عفو تست ای عفولان | |
| دایما غفلت ز گستاخی دمد | که برد تعظیم از دیده رمد | |
| غفلت و نسیان بد آموخته | ز آتش تعظیم گردد سوخته | |
| هیبتش بیداری و فطنت دهد | سهو نسیان از دلش بیرون جهد | |
| وقت غارت خواب ناید خلق را | تا بنرباید کسی زو دلق را | |
| خواب چون در می‌رمد از بیم دلق | خواب نسیان کی بود با بیم حلق | |
| لاتاخذ ان نسینا شد گواه | که بود نسیان بوجهی هم گناه | |
| زانک استکمال تعظیم او نکرد | ورنه نسیان در نیاوردی نبرد | |
| گرچه نسیان لابد و ناچار بود | در سبب ورزیدن او مختار بود | |
| که تهاون کرد در تعظیمها | تا که نسیان زاد یا سهو و خطا | |
| هم‌چو مستی کو جنایتها کند | گوید او معذور بودم من ز خود | |
| گویدش لیکن سبب ای زشتکار | از تو بد در رفتن آن اختیار | |
| بی‌خودی نامد بخود تش خواندی | اختیارت خود نشد تش راندی |