| که ساخته است دهن کیست آن معین دو دست | که هر یک از هنری حاجتی کنند روا | |
| ز قوت عصبانی برای طی طرق | تکاوران قدم را که می‌کند اقوا | |
| چه راست داشته یارب به خویش لنگر او | علی‌الخصوص در ایجاد چرخ مستعلا | |
| خیال بسته که این طاق خود گرفته علو | قدیری از ید علیا نکرده این اعلا | |
| قرار داده که این گوی بی‌قرار ز خویش | وجود دارد و دارد ز موجد استغنا | |
| لجاج ورزی و این کار حسن به این غایت | اثر عجب که کند در دل اسیر عما | |
| نظر به خانه‌ی زنبوری افکن ای منکر | ببین بنای چنان ممکن است بی‌بنا | |
| پس این رواق مقرنس ببین و قایل شو | بنائی که نهاده است این بلند بنا | |
| به حشر مرده اجزا به باد بر شده را | به یک اشاره‌ی او منتقل شود اعضا | |
| ز صد هزار حکیم اینقدر نمی‌آید | که گر کنند پر پشه‌ای نهند به جا | |
| ز آفریدن دیو و پری و انس و ملک | ز خلق کردن وحش زمین و طیر هوا | |
| به پوش چشم به موری نظر فکن که بود | به دیده‌ی خرد احقر ز اکثر اشیا | |
| که چون اراده جنبش کند نمی‌گردد | سکون پذیر به سحر ابوعلی سینا | |
| و گر ز جنبش خود باز ماند و افتد | به اهتمام سلیمان نمی‌شود برپا | |
| کدام شیوه ز حسن صفات او گویم | که شیوه‌ای دگرم در نیاورد به ثنا | |
| کدام شاه غنی کز نیاز ننهاده | نظر به مائده‌ی رزق او فقیر آسا | |
| گهی جبابره دهر را رسد که زنند | سرادق عظمت بر لب محیط غنا | |
| که روزی از لب نانی زیند مستغنی | دو روز بر دم آبی زنند استغنا | |
| ازین جماعت محتاج کز تسلط من | همیشه بر در رزقند چون گروه گدا | |
| چه طرفه بود که بعضی به دعوی صمدی | نموده‌اند بسی را ز اهل جهل اغوا |