| شاه با خود آمد استغفار کرد | یاد جرم و زلت و اصرار کرد | |
| گفت با خود آنچ کردم با کسان | شد جزای آن به جان من رسان | |
| قصد جفت دیگران کردم ز جاه | بر من آمد آن و افتادم به چاه | |
| من در خانه‌ی کسی دیگر زدم | او در خانه‌ی مرا زد لاجرم | |
| هر که با اهل کسان شد فسق‌جو | اهل خود را دان که قوادست او | |
| زانک مثل آن جزای آن شود | چون جزای سیه مثلش بود | |
| چون سبب کردی کشیدی سوی خویش | مثل آن را پس تو دیوثی و بیش | |
| غصب کردم از شه موصل کنیز | غصب کردند از من او را زود نیز | |
| او کامین من بد و لالای من | خاینش کرد آن خیانتهای من | |
| نیست وقت کین‌گزاری و انتقام | من به دست خویش کردم کار خام | |
| گر کشم کینه بر آن میر و حرم | آن تعدی هم بیاید بر سرم | |
| هم‌چنانک این یک بیامد در جزا | آزمودم باز نزمایم ورا | |
| درد صاحب موصلم گردن شکست | من نیارم این دگر را نیز خست | |
| داد حق‌مان از مکافات آگهی | گفت ان عدتم به عدنا به | |
| چون فزونی کردن اینجا سود نیست | غیر صبر و مرحمت محمود نیست | |
| ربنا انا ظلمنا سهو رفت | رحمتی کن ای رحیمیهات رفت | |
| عفو کردم تو هم از من عفو کن | از گناه نو ز زلات کهن | |
| گفت اکنون ای کنیزک وا مگو | این سخن را که شنیدم من ز تو | |
| با امیرت جفت خواهم کرد من | الله الله زین حکایت دم مزن | |
| تا نگردد او ز رویم شرمسار | کو یکی بد کرد و نیکی صد هزار |