| نفیر مرغ سحر خوان چو شد بلندنوا | پرید زاغ شب از روی بیضه‌ی بیضا | |
| طلایه‌دار سپاه حبش که بود قمر | ربود رنگ ز رویش خروج شاه ختا | |
| سوار یک تنه چین دواسبه تاخت چنان | که خیل زنگ شد از باد او به باد فنا | |
| گریخت گاو شب از شیر بیشه‌ی مشرق | وز آن گریز برآمد ز خامشان غزا | |
| غراب شب که سحر شد کلاغ ابیض بال | عقاب خور ز سرش پوست کند از استیلا | |
| هزار چشم ز انجم گشوده بود هنوز | که برد دزد سحر خال شب ز روی هوا | |
| چو صبح بر محک شب کشیده شد زرمهر | به یکدم آن سیه آیینه گشت غرق جلا | |
| ریاض چرخ ز انجم شکوفه‌ی نارنج | چو ریخت در دو نفس شد برش ریاض آرا | |
| ترنج دافع صفراست وین عجب که نبرد | ترنج مهر ز طبع جهان به جز سودا | |
| به روی تخته‌ی افلاک چون ز مهره‌ی مهر | بیاض صبح به آن طول و عرض یافت صفا | |
| نشان میر ختن شد چنان نوشته که هیچ | نماند دوده درین کاسه‌ی نگون برجا | |
| سحر ز یوسف گم‌گشته پیرهن چو نمود | ز مهر دیده‌ی یعقوب دهر شد بینا | |
| ز صبح سینه صافی نمود ماهی شب | که روی یونس خورشید بود ازو پیدا | |
| گلیم تیره فرعون شب در آب انداخت | ید کلیم کزو یافت بر و بحر ضیا | |
| گشود شب در صندوق آبنوس از صبح | وز آن نمود زری سکه‌اش به نام خدا | |
| اگر نه سکه به نام خدا بر او بودی | چنین روان نشدی در بسیط ارض و سما | |
| چه سکه است بر این زر که نیستش کاری | بکار خانه تغییر تا به روز جزا | |
| چه داور است جهان را که سکه‌ی خانه‌ی اوست | رواق چرخ پرانجم به آن شکوه و بها | |
| چه کردگار ستائیست این خموش ای نطق | بوادی به ازین کن روان سمند ثنا | |
| زری که در خور آئین پادشاهی اوست | به جنب او زر مهر است کم ز سیم بها |