| مشورت کو عقل کو سیلاب آز | در خرابی کرد ناخنها دراز | |
| بین ایدی سد و سوی خلف سد | پیش و پس کم بیند آن مفتون خد | |
| آمده در قصدجان سیل سیاه | تا که روبه افکند شیری به چاه | |
| از چهی بنموده معدومی خیال | تا در اندازد اسودا کالجبال | |
| هیچ‌کس را با زنان محرم مدار | که مثال این دو پنبه‌ست و شرار | |
| آتشی باید بشسته ز آب حق | هم‌چو یوسف معتصم اندر زهق | |
| کز زلیخای لطیف سروقد | هم‌چو شیران خویشتن را واکشد | |
| بازگشت از موصل و می‌شد به راه | تا فرود آمد به بیشه و مرج‌گاه | |
| آتش عشقش فروزان آن چنان | که نداند او زمین از آسمان | |
| قصد آن مه کرد اندر خیمه او | عقل کو و از خلیفه خوف کو | |
| چون زند شهوت درین وادی دهل | چیست عقل تو فجل ابن الفجل | |
| صد خلیفه گشته کمتر از مگس | پیش چشم آتشینش آن نفس | |
| چون برون انداخت شلوار و نشست | در میان پای زن آن زن‌پرست | |
| چون ذکر سوی مقر می‌رفت راست | رستخیز و غلغل از لشکر بخاست | |
| برجهید و کون‌برهنه سوی صف | ذوالفقاری هم‌چو آتش او به کف | |
| دید شیر نر سیه از نیستان | بر زده بر قلب لشکر ناگهان | |
| تازیان چون دیو در جوش آمده | هر طویله و خیمه اندر هم زده | |
| شیر نر گنبذ همی‌کرد از لغز | در هوا چون موج دریا بیست گز | |
| پهلوان مردانه بود و بی‌حذر | پیش شیر آمد چو شیر مست نر | |
| زد به شمشیر و سرش را بر شکافت | زود سوی خیمه‌ی مه‌رو شتافت |