| گفت عیاضی نود بار آمدم | تن برهنه بوک زخمی آیدم | |
| تن برهنه می‌شدم در پیش تیر | تا یکی تیری خورم من جای‌گیر | |
| تیر خوردن بر گلو یا مقتلی | در نیابد جز شهیدی مقبلی | |
| بر تنم یک جایگه بی‌زخم نیست | این تنم از تیر چون پرویز نیست | |
| لیک بر مقتل نیامد تیرها | کار بخت است این نه جلدی و دها | |
| چون شهیدی روزی جانم نبود | رفتم اندر خلوت و در چله زود | |
| در جهاد اکبر افکندم بدن | در ریاضت کردن و لاغر شدن | |
| بانگ طبل غازیان آمد به گوش | که خرامیدند جیش غزوکوش | |
| نفس از باطن مرا آواز داد | که به گوش حس شنیدم بامداد | |
| خیز هنگام غزا آمد برو | خویش را در غزو کردن کن گرو | |
| گفتم ای نفس خبیث بی‌وفا | از کجا میل غزا تو از کجا | |
| راست گوی ای نفس کین حیلت‌گریست | ورنه نفس شهوت از طاعت بریست | |
| گر نگویی راست حمله آرمت | در ریاضت سخت‌تر افشارمت | |
| نفس بانگ آورد آن دم از درون | با فصاحت بی‌دهان اندر فسون | |
| که مرا هر روز اینجا می‌کشی | جان من چون جان گبران می‌کشی | |
| هیچ کس را نیست از حالم خبر | که مرا تو می‌کشی بی‌خواب و خور | |
| در غزا بجهم به یک زخم از بدن | خلق بیند مردی و ایثار من | |
| گفتم ای نفسک منافق زیستی | هم منافق می‌مری تو چیستی | |
| در دو عالم تو مرایی بوده‌ای | در دو عالم تو چنین بیهوده‌ای | |
| نذر کردم که ز خلوت هیچ من | سر برون نارم چو زنده‌ست این بدن |