| هر دمی فکری چو مهمان عزیز | آید اندر سینه‌ات هر روز نیز | |
| فکر را ای جان به جای شخص دان | زانک شخص از فکر دارد قدر و جان | |
| فکر غم گر راه شادی می‌زند | کارسازیهای شادی می‌کند | |
| خانه می‌روبد به تندی او ز غیر | تا در آید شادی نو ز اصل خیر | |
| می‌فشاند برگ زرد از شاخ دل | تا بروید برگ سبز متصل | |
| می‌کند بیخ سرور کهنه را | تا خرامد ذوق نو از ما ورا | |
| غم کند بیخ کژ پوسیده را | تا نماید بیخ رو پوشیده را | |
| غم ز دل هر چه بریزد یا برد | در عوض حقا که بهتر آورد | |
| خاصه آن را که یقینش باشد این | که بود غم بنده‌ی اهل یقین | |
| گر ترش‌رویی نیارد ابر و برق | رز بسوزد از تبسمهای شرق | |
| سعد و نحس اندر دلت مهمان شود | چون ستاره خانه خانه می‌رود | |
| آن زمان که او مقیم برج تست | باش هم‌چون طالعش شیرین و چست | |
| تا که با مه چون شود او متصل | شکر گوید از تو با سلطان دل | |
| هفت سال ایوب با صبر و رضا | در بلا خوش بود با ضیف خدا | |
| تا چو وا گردد بلای سخت‌رو | پیش حق گوید به صدگون شکر او | |
| کز محبت با من محبوب کش | رو نکرد ایوب یک لحظه ترش | |
| از وفا و خجلت علم خدا | بود چون شیر و عسل او با بلا | |
| فکر در سینه در آید نو به نو | خند خندان پیش او تو باز رو | |
| که اعذنی خالقی من شره | لا تحرمنی انل من بره | |
| رب اوزعنی لشکر ما اری | لا تعقب حسرة لی ان مضی |