| آن جهان چون ذره ذره زنده‌اند | نکته‌دانند و سخن گوینده‌اند | |
| در جهان مرده‌شان آرام نیست | کین علف جز لایق انعام نیست | |
| هر که را گلشن بود بزم و وطن | کی خورد او باده اندر گولخن | |
| جای روح پاک علیین بود | کرم باشد کش وطن سرگین بود | |
| بهر مخمور خدا جام طهور | بهر این مرغان کور این آب شور | |
| هر که عدل عمرش ننمود دست | پیش او حجاج خونی عادلست | |
| دختران را لعبت مرده دهند | که ز لعب زندگان بی‌آگهند | |
| چون ندارند از فتوت زور و دست | کودکان را تیغ چوبین بهترست | |
| کافران قانع بنقش انبیا | که نگاریده‌ست اندر دیرها | |
| زان مهان ما را چو دور روشنیست | هیچ‌مان پروای نقش سایه نیست | |
| این یکی نقشش نشسته در جهان | وآن دگر نقشش چو مه در آسمان | |
| این دهانش نکته‌گویان با جلیس | و آن دگر با حق به گفتار و انیس | |
| گوش ظاهر این سخن را ضبط کن | گوش جانش جاذب اسرار کن | |
| چشم ظاهر ضابط حلیه‌ی بشر | چشم سر حیران مازاغ البصر | |
| پای ظاهر در صف مسجد صواف | پای معنی فوق گردون در طواف | |
| جزو جزوش را تو بشمر هم‌چنین | این درون وقت و آن بیرون حین | |
| این که در وقتست باشد تا اجل | وان دگر یار ابد قرن ازل | |
| هست یک نامش ولی الدولتین | هست یک نعتش امام القبلتین | |
| خلوت و چله برو لازم نماند | هیچ غیمی مر ورا غایم نماند | |
| قرص خورشیدست خلوت‌خانه‌اش | کی حجاب آرد شب بیگانه‌اش |