| بود امیری خوش دلی می‌باره‌ای | کهف هر مخمور و هر بیچاره‌ای | |
| مشفقی مسکین‌نوازی عادلی | جوهری زربخششی دریادلی | |
| شاه مردان و امیرالممنین | راه‌بان و رازدان و دوست‌بین | |
| دور عیسی بود و ایام مسیح | خلق دلدار و کم‌آزار و ملیح | |
| آمدش مهمان بناگاهان شبی | هم امیری جنس او خوش‌مذهبی | |
| باده می‌بایستشان در نظم حال | باده بود آن وقت ماذون و حلال | |
| باده‌شان کم بود و گفتا ای غلام | رو سبو پر کن به ما آور مدام | |
| از فلان راهب که دارد خمر خاص | تا ز خاص و عام یابد جان خلاص | |
| جرعه‌ای زان جام راهب آن کند | که هزاران جره و خمدان کند | |
| اندر آن می مایه‌ی پنهانی است | آنچنان که اندر عبا سلطانی است | |
| تو بدلق پاره‌پاره کم نگر | که سیه کردند از بیرون زر | |
| از برای چشم بد مردود شد | وز برون آن لعل دودآلود شد | |
| گنج و گوهر کی میان خانه‌هاست | گنجها پیوسته در ویرانه‌هاست | |
| گنج آدم چون بویران بد دفین | گشت طینش چشم‌بند آن لعین | |
| او نظر می‌کرد در طین سست سست | جان همی‌گفتش که طینم سد تست | |
| دو سبو بستد غلام و خوش دوید | در زمان در دیر رهبانان رسید | |
| زر بداد و باده‌ی چون زر خرید | سنگ داد و در عوض گوهر خرید | |
| باده‌ای که آن بر سر شاهان جهد | تاج زر بر تارک ساقی نهد | |
| فتنه‌ها و شورها انگیخته | بندگان و خسروان آمیخته | |
| استخوانها رفته جمله جان شده | تخت و تخته آن زمان یکسان شده |