| یک مذن داشت بس آواز بد | در میان کافرستان بانگ زد | |
| چند گفتندش مگو بانگ نماز | که شود جنگ و عداوتها دراز | |
| او ستیزه کرد و پس بی‌احتراز | گفت در کافرستان بانگ نماز | |
| خلق خایف شد ز فتنه‌ی عامه‌ای | خود بیامد کافری با جامه‌ای | |
| شمع و حلوا با چنان جامه‌ی لطیف | هدیه آورد و بیامد چون الیف | |
| پرس پرسان کین مذن کو کجاست | که صلا و بانگ او راحت‌فزاست | |
| هین چه راحت بود زان آواز زشت | گفت که آوازش فتاد اندر کنشت | |
| دختری دارم لطیف و بس سنی | آرزو می‌بود او را ممنی | |
| هیچ این سودا نمی‌رفت از سرش | پندها می‌داد چندین کافرش | |
| در دل او مهر ایمان رسته بود | هم‌چو مجمر بود این غم من چو عود | |
| در عذاب و درد و اشکنجه بدم | که بجنبد سلسله‌ی او دم به دم | |
| هیچ چاره می‌ندانستم در آن | تا فرو خواند این مذن آن اذان | |
| گفت دختر چیست این مکروه بانگ | که بگوشم آمد این دو چار دانگ | |
| من همه عمر این چنین آواز زشت | هیچ نشنیدم درین دیر و کنشت | |
| خوهرش گفتا که این بانگ اذان | هست اعلام و شعار ممنان | |
| باورش نامد بپرسید از دگر | آن دگر هم گفت آری ای پدر | |
| چون یقین گشتش رخ او زرد شد | از مسلمانی دل او سرد شد | |
| باز رستم من ز تشویش و عذاب | دوش خوش خفتم در آن بی‌خوف خواب | |
| راحتم این بود از آواز او | هدیه آوردم به شکر آن مرد کو | |
| چون بدیدش گفت این هدیه پذیر | که مرا گشتی مجیر و دستگیر |