| رو به شهر آورد آن فرمان‌پذیر | شهر غزنین گشت از رویش منیر | |
| از فرح خلقی به استقبال رفت | او در آمد از ره دزدیده تفت | |
| جمله اعیان و مهان بر خاستند | قصرها از بهر او آراستند | |
| گفت من از خودنمایی نامدم | جز به خواری و گدایی نامدم | |
| نیستم در عزم قال و قیل من | در به در گردم به کف زنبیل من | |
| بنده فرمانم که امرست از خدا | که گدا باشم گدا باشم گدا | |
| در گدایی لفظ نادر ناورم | جز طریق خس گدایان نسپرم | |
| تا شوم غرقه‌ی مذلت من تمام | تا سقطها بشنوم از خاص و عام | |
| امر حق جانست و من آن را تبع | او طمع فرمود ذل من طمع | |
| چون طمع خواهد ز من سلطان دین | خاک بر فرق قناعت بعد ازین | |
| او مذلت خواست کی عزت تنم | او گدایی خواست کی میری کنم | |
| بعد ازین کد و مذلت جان من | بیست عباس‌اند در انبان من | |
| شیخ بر می‌گشت زنبیلی به دست | شیء لله خواجه توفیقیت هست | |
| برتر از کرسی و عرش اسرار او | شیء لله شیء لله کار او | |
| انبیا هر یک همین فن می‌زنند | خلق مفلس کدیه ایشان می‌کنند | |
| اقرضوا الله اقرضوا الله می‌زنند | بازگون بر انصروا الله می‌تنند | |
| در به در این شیخ می‌آرد نیاز | بر فلک صد در برای شیخ باز | |
| که آن گدایی که آن به جد می‌کرد او | بهر یزدان بود نه از بهر گلو | |
| ور بکردی نیز از بهر گلو | آن گلو از نور حق دارد غلو | |
| در حق او خورد نان و شهد و شیر | به ز چله وز سه روزه‌ی صد فقیر |