| زاهدی را یک زنی بد بس غیور | هم بد او را یک کنیزک هم‌چو حور | |
| زان ز غیرت پاس شوهر داشتی | با کنیزک خلوتش نگذاشتی | |
| مدتی زن شد مراقب هر دو را | تاکشان فرصت نیفتد در خلا | |
| تا در آمد حکم و تقدیر اله | عقل حارس خیره‌سر گشت و تباه | |
| حکم و تقدیرش چو آید بی‌وقوف | عقل کی بود در قمر افتد خسوف | |
| بود در حمام آن زن ناگهان | یادش آمد طشت و در خانه بد آن | |
| با کنیزک گفت رو هین مرغ‌وار | طشت سیمین را ز خانه‌ی ما بیار | |
| آن کنیزک زنده شد چون این شنید | که به خواجه این زمان خواهد رسید | |
| خواجه در خانه‌ست و خلوت این زمان | پس دوان شد سوی خانه شادمان | |
| عشق شش ساله کنیزک را بد این | که بیابد خواجه را خلوت چنین | |
| گشت پران جانب خانه شتافت | خواجه را در خانه در خلوت بیافت | |
| هر دو عاشق را چنان شهوت ربود | که احتیاط و یاد در بستن نبود | |
| هر دو با هم در خزیدند از نشاط | جان به جان پیوست آن دم ز اختلاط | |
| یاد آمد در زمان زن را که من | چون فرستادم ورا سوی وطن | |
| پنبه در آتش نهادم من به خویش | اندر افکندم قج نر را به میش | |
| گل فرو شست از سر و بی‌جان دوید | در پی او رفت و چادر می‌کشید | |
| آن ز عشق جان دوید و این ز بیم | عشق کو و بیم کو فرقی عظیم | |
| سیر عارف هر دمی تا تخت شاه | سیر زاهد هر مهی یک روزه راه | |
| گرچه زاهد را بود روزی شگرف | کی بود یک روز او خمسین الف | |
| قدر هر روزی ز عمر مرد کار | باشد از سال جهان پنجه هزار |