معشوقی از عاشق پرسید کی خود را دوست‌تر داری یا مرا گفت من از خود مرده‌ام و به تو زنده‌ام از خود و از صفات خود نیست شده‌ام و به تو هست شده‌ام علم خود را فراموش کرده‌ام و از علم تو عالم شده‌ام قدرت خود را از یاد داده‌ام و از قدرت تو قادر شده‌ام اگر خود را دوست دارم ترا دوست داشته باشم و اگر ترا دوست دارم خود را دوست داشته باشم هر که را آینه‌ی یقین باشد گرچه خود بین خدای بین باشد اخرج به صفاتی الی خلقی من رآک رآنی و من قصدک قصدنی و علی هذا

گفت معشوقی به عاشق ز امتحان		در صبوحی کای فلان ابن الفلان
مر مرا تو دوست‌تر داری عجب		یا که خود را راست گو یا ذا الکرب
گفت من در تو چنان فانی شدم		که پرم از تتو ز ساران تا قدم
بر من از هستی من جز نام نیست		در وجودم جز تو ای خوش‌کام نیست
زان سبب فانی شدم من این چنین		هم‌چو سرکه در تو بحر انگبین
هم‌چو سنگی کو شود کل لعل ناب		پر شود او از صفات آفتاب
وصف آن سنگی نماند اندرو		پر شود از وصف خور او پشت و رو
بعد از آن گر دوست دارد خویش را		دوستی خور بود آن ای فتا
ور که خود را دوست دارد ای بجان		دوستی خویش باشد بی‌گمان
خواه خود را دوست دارد لعل ناب		خواه تا او دوست دارد آفتاب
اندرین دو دوستی خود فرق نیست		هر دو جانب جز ضیای شرق نیست
تا نشد او لعل خود را دشمنست		زانک یک من نیست آنجا دو منست
زانک ظلمانیست سنگ و روزکور		هست ظلمانی حقیقت ضد نور
خویشتن را دوست دارد کافرست		زانک او مناع شمس اکبرست
پس نشاید که بگوید سنگ انا		او همه تاریکیست و در فنا
گفت فرعونی انا الحق گشت پست		گفت منصوری اناالحق و برست
آن انا را لعنة الله در عقب		وین انا را رحمةالله ای محب
زانک او سنگ سیه بد این عقیق		آن عدوی نور بود و این عشیق
این انا هو بود در سر ای فضول		ز اتحاد نور نه از رای حلول
جهد کن تا سنگیت کمتر شود		تا به لعلی سنگ تو انور شود

	صفحه‌ی ۱	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد