| کبر زان جوید همیشه جاه و مال | که ز سرگینست گلحن را کمال | |
| کین دو دایه پوست را افزون کنند | شحم و لحم و کبر و نخوت آکنند | |
| دیده را بر لب لب نفراشتند | پوست را زان روی لب پنداشتند | |
| پیش‌وا ابلیس بود این راه را | کو شکار آمد شبیکه‌ی جاه را | |
| مال چون مارست و آن جاه اژدها | سایه‌ی مردان زمرد این دو را | |
| زان زمرد مار را دیده جهد | کور گردد مار و ره‌رو وا رهد | |
| چون برین ره خار بنهاد آن رئیس | هر که خست او گفته لعنت بر بلیس | |
| یعنی این غم بر من از غدر ویست | غدر را آن مقتدا سابق‌پیست | |
| بعد ازو خود قرن بر قرن آمدند | جملگان بر سنت او پا زدند | |
| هر که بنهد سنت بد ای فتا | تا در افتد بعد او خلق از عمی | |
| جمع گردد بر وی آن جمله بزه | کو سری بودست و ایشان دم‌غزه | |
| لیک آدم چارق و آن پوستین | پیش می‌آورد که هستم ز طین | |
| چون ایاز آن چارقش مورود بود | لاجرم او عاقبت محمود بود | |
| هست مطلق کارساز نیستیست | کارگاه هست‌کن جز نیست چیست | |
| بر نوشته هیچ بنویسد کسی | یا نهاله کارد اندر مغرسی | |
| کاغذی جوید که آن بنوشته نیست | تخم کارد موضعی که کشته نیست | |
| تو برادر موضع ناکشته باش | کاغذ اسپید نابنوشته باش | |
| تا مشرف گردی از نون والقلم | تا بکارد در تو تخم آن ذوالکرم | |
| خود ازین پالوه نالیسیده گیر | مطبخی که دیده‌ای نادیده گیر | |
| زانک ازین پالوده مستیها بود | پوستین و چارق از یادت رود |