| آن هزاران حجت و گفتار بد | بر دهانش گشته چون مسمار بد | |
| رخت دزدی بر تن و در خانه‌اش | گشته پیدا گم شده افسانه‌اش | |
| پس روان گردد به زندان سعیر | که نباشد خار را ز آتش گزیر | |
| چون موکل آن ملایک پیش و پس | بوده پنهان گشته پیدا چون عسس | |
| می‌برندش می‌سپوزندش به نیش | که برو ای سگ به کهدانهای خویش | |
| می‌کشد پا بر سر هر راه او | تا بود که بر جهد زان چاه او | |
| منتظر می‌ایستد تن می‌زند | در امیدی روی وا پس می‌کند | |
| اشک می‌بارد چون باران خزان | خشک اومیدی چه دارد او جز آن | |
| هر زمانی روی وا پس می‌کند | رو به درگاه مقدس می‌کند | |
| پس ز حق امر آید از اقلیم نور | که بگوییدش کای بطال عور | |
| انتظار چیستی ای کان شر | رو چه وا پس می‌کنی ای خیره‌سر | |
| نامه‌ات آنست کت آمد به دست | ای خدا آزار و ای شیطان‌پرست | |
| چون بدیدی نامه‌ی کردار خویش | چه نگری پس بین جزای کار خویش | |
| بیهده چه مول مولی می‌زنی | در چنین چه کو امید روشنی | |
| نه ترا از روی ظاهر طاعتی | نه ترا در سر و باطن نیتی | |
| نه ترا شبها مناجات و قیام | نه ترا در روز پرهیز و صیام | |
| نه ترا حفظ زبان ز آزار کس | نه نظر کردن به عبرت پیش و پس | |
| پیش چه بود یاد مرگ و نزع خویش | پس چه باشد مردن یاران ز پیش | |
| نه ترا بر ظلم توبه‌ی پر خروش | ای دغا گندم‌نمای جوفروش | |
| چون ترازوی تو کژ بود و دغا | راست چون جویی ترازوی جزا |