| آن خیال از اندرون آید برون | چون زمین که زاید از تخم درون | |
| هر خیالی کو کند در دل وطن | روز محشر صورتی خواهد شدن | |
| چون خیال آن مهندس در ضمیر | چون نبات اندر زمین دانه‌گیر | |
| مخلصم زین هر دو محشر قصه‌ایست | ممنان را در بیانش حصه‌ایست | |
| چون بر آید آفتاب رستخیز | بر جهند از خاک زشت و خوب تیز | |
| سوی دیوان قضا پویان شوند | نقد نیک و بد به کوره می‌روند | |
| نقد نیکو شادمان و ناز ناز | نقد قلب اندر زحیر و در گداز | |
| لحظه لحظه امتحانها می‌رسد | سر دلها می‌نماید در جسد | |
| چون ز قندیل آب و روغن گشته فاش | یا چو خاکی که بروید سرهاش | |
| از پیاز و گندنا و کوکنار | سر دی پیدا کند دست بهار | |
| آن یکی سرسبز نحن المتقون | وآن دگر هم‌چون بنفشه سرنگون | |
| چشمها بیرون جهید از خطر | گشته ده چشمه ز بیم مستقر | |
| باز مانده دیده‌ها در انتظار | تا که نامه ناید از سوی یسار | |
| چشم گردان سوی راست و سوی چپ | زانک نبود بخت نامه‌ی راست زپ | |
| نامه‌ای آید به دست بنده‌ای | سر سیه از جرم و فسق آگنده‌ای | |
| اندرو یک خیر و یک توفیق نه | جز که آزار دل صدیق نه | |
| پر ز سر تا پای زشتی و گناه | تسخر و خنبک زدن بر اهل راه | |
| آن دغل‌کاری و دزدیهای او | و آن چو فرعونان انا و انای او | |
| چون بخواند نامه‌ی خود آن ثقیل | داند او که سوی زندان شد رحیل | |
| پس روان گردد چو دزدان سوی دار | جرم پیدا بسته راه اعتذار |