| لب فرو بند از طعام و از شراب | سوی خوان آسمانی کن شتاب | |
| دم به دم بر آسمان می‌دار امید | در هوای آسمان رقصان چو بید | |
| دم به دم از آسمان می‌آیدت | آب و آتش رزق می‌افزایدت | |
| گر ترا آنجا برد نبود عجب | منگر اندر عجز و بنگر در طلب | |
| کین طلب در تو گروگان خداست | زانک هر طالب به مطلوبی سزاست | |
| جهد کن تا این طلب افزون شود | تا دلت زین چاه تن بیرون شود | |
| خلق گوید مرد مسکین آن فلان | تو بگویی زنده‌ام ای غافلان | |
| گر تن من هم‌چو تن‌ها خفته است | هشت جنت در دلم بشکفته است | |
| جان چو خفته در گل و نسرین بود | چه غمست ار تن در آن سرگین بود | |
| جان خفته چه خبر دارد ز تن | کو به گلشن خفت یا در گولخن | |
| می‌زند جان در جهان آبگون | نعره یا لیت قومی یعلمون | |
| گر نخواهد زیست جان بی این بدن | پس فلک ایوان کی خواهد بدن | |
| گر نخواهد بی بدن جان تو زیست | فی السماء رزقکم روزی کیست |