| هین رها کن بدگمانی و ضلال | سر قدم کن چونک فرمودت تعال | |
| آن تعال او تعالیها دهد | مستی و جفت و نهالیها دهد | |
| باری آن امر سنی را هیچ هیچ | من نیارم کرد وهن و پیچ پیچ | |
| این همه بشنید آن خاک نژند | زان گمان بد بدش در گوش بند | |
| باز از نوعی دگر آن خاک پست | لابه و سجده همی‌کرد او چو مست | |
| گفت نه برخیز نبود زین زیان | من سر و جان می‌نهم رهن و ضمان | |
| لابه مندیش و مکن لابه دگر | جز بدان شاه رحیم دادگر | |
| بنده فرمانم نیارم ترک کرد | امر او کز بحر انگیزید گرد | |
| جز از آن خلاق گوش و چشم و سر | نشنوم از جان خود هم خیر و شر | |
| گوش من از گفت غیر او کرست | او مرا از جان شیرین جان‌ترست | |
| جان ازو آمد نیامد او ز جان | صدهزاران جان دهم او رایگان | |
| جان کی باشد کش گزینم بر کریم | کیک چه بود که بسوزم زو گلیم | |
| من ندانم خیر الا خیر او | صم و بکم و عمی من از غیر او | |
| گوش من کرست از زاری‌کنان | که منم در کف او هم‌چون سنان |