| گفت یزدان زو عزرائیل را | که ببین آن خاک پر تخییل را | |
| آن ضعیف زال ظالم را بیاب | مشت خاکی هین بیاور با شتاب | |
| رفت عزرائیل سرهنگ قضا | سوی کره‌ی خاک بهر اقتضا | |
| خاک بر قانون نفیر آغاز کرد | داد سوگندش بسی سوگند خورد | |
| کای غلام خاص و ای حمال عرش | ای مطاع الامر اندر عرش و فرش | |
| رو به حق رحمت رحمن فرد | رو به حق آنک با تو لطف کرد | |
| حق شاهی که جز او معبود نیست | پیش او زاری کس مردود نیست | |
| گفت نتوانم بدین افسون که من | رو بتابم ز آمر سر و علن | |
| گفت آخر امر فرمود او به حلم | هر دو امرند آن بگیر از راه علم | |
| گفت آن تاویل باشد یا قیاس | در صریح امر کم جو التباس | |
| فکر خود را گر کنی تاویل به | که کنی تاویل این نامشتبه | |
| دل همی‌سوزد مرا بر لابه‌ات | سینه‌ام پر خون شد از شورابه‌ات | |
| نیستم بی‌رحم بل زان هر سه پاک | رحم بیشستم ز درد دردناک | |
| گر طبانجه می‌زنم من بر یتیم | ور دهد حلوا به دستش آن حلیم | |
| این طبانجه خوشتر از حلوای او | ور شود غره به حلوا وای او | |
| بر نفیر تو جگر می‌سوزدم | لیک حق لطفی همی‌آموزدم | |
| لطف مخفی در میان قهرها | در حدث پنهان عقیق بی‌بها | |
| قهر حق بهتر ز صد حلم منست | منع کردن جان ز حق جان کندنست | |
| بترین قهرش به از حلم دو کون | نعم رب‌العالمین و نعم عون | |
| لطفهای مضمر اندر قهر او | جان سپردن جان فزاید بهر او |