| چون بگه‌تر قلبی او رو نمود | پای خود زو وا کشم من زود زود | |
| یار تو چون دشمنی پیدا کند | گر حقد و رشک او بیرون زند | |
| تو از آن اعراض او افغان مکن | خویشتن را ابله و نادان مکن | |
| بلک شکر حق کن و نان بخش کن | که نگشتی در جوال او کهن | |
| از جوالش زود بیرون آمدی | تا بجویی یار صدق سرمدی | |
| نازنین یاری که بعد از مرگ تو | رشته‌ی یاری او گردد سه تو | |
| آن مگر سلطان بود شاه رفیع | یا بود مقبول سلطان و شفیع | |
| رستی از قلاب و سالوس و دغل | غر او دیدی عیان پیش از اجل | |
| این جفای خلق با تو در جهان | گر بدانی گنج زر آمد نهان | |
| خلق را با تو چنین بدخو کنند | تا ترا ناچار رو آن سو کنند | |
| این یقین دان که در آخر جمله‌شان | خصم گردند و عدو و سرکشان | |
| تو بمانی با فغان اندر لحد | لا تذرنی فرد خواهان از احد | |
| ای جفاات به ز عهد وافیان | هم ز داد تست شهد وافیان | |
| بشنو از عقل خود ای انباردار | گندم خود را به ارض الله سپار | |
| تا شود آمن ز دزد و از شپش | دیو را با دیوچه زوتر بکش | |
| کو همی ترساندت هم دم ز فقر | هم‌چو کبکش صید کن ای نره صقر | |
| باز سلطان عزیزی کامیار | ننگ باشد که کند کبکش شکار | |
| بس وصیت کرد و تخم وعظ کاشت | چون زمین‌شان شوره بد سودی نداشت | |
| گرچه ناصح را بود صد داعیه | پند را اذنی بباید واعیه | |
| تو به صد تلطیف پندش می‌دهی | او ز پندت می‌کند پهلو تهی |