| بود مردی صالحی ربانیی | عقل کامل داشت و پایان دانیی | |
| در ده ضروان به نزدیک یمن | شهره اندر صدقه و خلق حسن | |
| کعبه‌ی درویش بودی کوی او | آمدندی مستمندان سوی او | |
| هم ز خوشه عشر دادی بی‌ریا | هم ز گندم چون شدی از که جدا | |
| آرد گشتی عشر دادی هم از آن | نان شدی عشر دگر دادی ز نان | |
| عشر هر دخلی فرو نگذاشتی | چارباره دادی زانچ کاشتی | |
| بس وصیتها بگفتی هر زمان | جمع فرزندان خود را آن جوان | |
| الله الله قسم مسکین بعد من | وا مگیریدش ز حرص خویشتن | |
| تا بماند بر شما کشت و ثمار | در پناه طاعت حق پایدار | |
| دخلها و میوه‌ها جمله ز غیب | حق فرستادست بی‌تخمین و ریب | |
| در محل دخل اگر خرجی کنی | درگه سودست سودی بر زنی | |
| ترک اغلب دخل را در کشت‌زار | باز کارد که ویست اصل ثمار | |
| بیشتر کارد خورد زان اندکی | که ندارد در بروییدن شکی | |
| زان بیفشاند به کشتن ترک دست | که آن غله‌ش هم زان زمین حاصل شدست | |
| کفشگر هم آنچ افزاید ز نان | می‌خرد چرم و ادیم و سختیان | |
| که اصول دخلم اینها بوده‌اند | هم ازینها می‌گشاید رزق بند | |
| دخل از آنجا آمدستش لاجرم | هم در آنجا می‌کند داد و کرم | |
| این زمین و سختیان پرده‌ست و بس | اصل روزی از خدا دان هر نفس | |
| چون بکاری در زمین اصل کار | تا بروید هر یکی را صد هزار | |
| گیرم اکنون تخم را گر کاشتی | در زمینی که سبب پنداشتی |