| در ره نفس ار بمیری در منی | تو حقیقت دان که مثل آن زنی | |
| نفس ما را صورت خر بدهد او | زانک صورتها کند بر وفق خو | |
| این بود اظهار سر در رستخیز | الله الله از تن چون خر گریز | |
| کافران را بیم کرد ایزد ز نار | کافران گفتند نار اولی ز عار | |
| گفت نی آن نار اصل عارهاست | هم‌چو این ناری که این زن را بکاست | |
| لقمه اندازه نخورد از حرص خود | در گلو بگرفت لقمه مرگ بد | |
| لقمه اندازه خور ای مرد حریص | گرچه باشد لقمه حلوا و خبیص | |
| حق تعالی داد میزان را زبان | هین ز قرآن سوره‌ی رحمن بخوان | |
| هین ز حرص خویش میزان را مهل | آز و حرص آمد ترا خصم مضل | |
| حرص جوید کل بر آید او ز کل | حرص مپرست ای فجل ابن الفجل | |
| آن کنیزک می‌شد و می‌گفت آه | کردی ای خاتون تو استا را به راه | |
| کار بی‌استاد خواهی ساختن | جاهلانه جان بخواهی باختن | |
| ای ز من دزدیده علمی ناتمام | ننگ آمد که بپرسی حال دام | |
| هم بچیدی دانه مرغ از خرمنش | هم نیفتادی رسن در گردنش | |
| دانه کمتر خور مکن چندین رفو | چون کلوا خواندی بخوان لا تسرفوا | |
| تا خوری دانه نیفتی تو به دام | این کند علم و قناعت والسلام | |
| نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم | جاهلان محروم مانده در ندم | |
| چون در افتد در گلوشان حبل دام | دانه خوردن گشت بر جمله حرام | |
| مرغ اندر دام دانه کی خورد | دانه چون زهرست در دام ار چرد | |
| مرغ غافل می‌خورد دانه ز دام | هم‌چو اندر دام دنیا این عوام |