| شهوت از خوردن بود کم کن ز خور | یا نکاحی کن گریزان شو ز شر | |
| چون بخوردی می‌کشد سوی حرم | دخل را خرجی بباید لاجرم | |
| پس نکاح آمد چو لاحول و لا | تا که دیوت نفکند اندر بلا | |
| چون حریص خوردنی زن خواه زود | ورنه آمد گربه و دنبه ربود | |
| بار سنگی بر خری که می‌جهد | زود بر نه پیش از آن کو بر نهد | |
| فعل آتش را نمی‌دانی تو برد | گرد آتش با چنین دانش مگرد | |
| علم دیگ و آتش ار نبود ترا | از شرر نه دیگ ماند نه ابا | |
| آب حاضر باید و فرهنگ نیز | تا پزد آب دیگ سالم در ازیز | |
| چون ندانی دانش آهنگری | ریش و مو سوزد چو آنجا بگذری | |
| در فرو بست آن زن و خر را کشید | شادمانه لاجرم کیفر چشید | |
| در میان خانه آوردش کشان | خفت اندر زیر آن نر خر ستان | |
| هم بر آن کرسی که دید او از کنیز | تا رسد در کام خود آن قحبه نیز | |
| پا بر آورد و خر اندر ویی سپوخت | آتشی از کیر خر در وی فروخت | |
| خر مدب گشته در خاتون فشرد | تا بخایه در زمان خاتون بمرد | |
| بر درید از زخم کیر خر جگر | روده‌ها بسکسته شد از همدگر | |
| دم نزد در حال آن زن جان بداد | کرسی از یک‌سو زن از یک‌سو فتاد | |
| صحن خانه پر ز خون شد زن نگون | مرد او و برد جان ریب المنون | |
| مرگ بد با صد فضیحت ای پدر | تو شهیدی دیده‌ای از کیر خر | |
| تو عذاب الخزی بشنو از نبی | در چنین ننگی مکن جان را فدی | |
| دانک این نفس بهیمی نر خرست | زیر او بودن از آن ننگین‌ترست |