| گفت اگر نانم بدی خشک و طری | کی کنیمی دعوی پیغامبری | |
| دعوی پیغامبری با این گروه | هم‌چنان باشد که دل جستن ز کوه | |
| کس ز کوه و سنگ عقل و دل نجست | فهم و ضبط نکته‌ی مشکل نجست | |
| هر چه گویی باز گوید که همان | می‌کند افسوس چون مستهزیان | |
| از کجا این قوم و پیغام از کجا | از جمادی جان کرا باشد رجا | |
| گر تو پیغام زنی آری و زر | پیش تو بنهند جمله سیم و سر | |
| که فلان جا شاهدی می‌خواندت | عاشق آمد بر تو او می‌داندت | |
| ور تو پیغام خدا آری چو شهد | که بیا سوی خدا ای نیک‌عهد | |
| از جهان مرگ سوی برگ رو | چون بقا ممکن بود فانی مشو | |
| قصد خون تو کنند و قصد سر | نه از برای حمیت دین و هنر |