| از جماد بی‌خبر سوی نما | وز نما سوی حیات و ابتلا | |
| باز سوی عقل و تمییزات خوش | باز سوی خارج این پنج و شش | |
| تا لب بحر این نشان پایهاست | پس نشان پا درون بحر لاست | |
| زانک منزلهای خشکی ز احتیاط | هست دهها و وطنها و رباط | |
| باز منزلهای دریا در وقوف | وقت موج و حبس بی‌عرصه و سقوف | |
| نیست پیدا آن مراحل را سنام | نه نشانست آن منازل را نه نام | |
| هست صد چندان میان منزلین | آن طرف که از نما تا روح عین | |
| در فناها این بقاها دیده‌ای | بر بقای جسم چون چفسیده‌ای | |
| هین بده ای زاغ این جان باز باش | پیش تبدیل خدا جانباز باش | |
| تازه می‌گیر و کهن را می‌سپار | که هر امسالت فزونست از سه پار | |
| گر نباشی نخل‌وار ایثار کن | کهنه بر کهنه نه و انبار کن | |
| کهنه و گندیده و پوسیده را | تحفه می‌بر بهر هر نادیده را | |
| آنک نو دید او خریدار تو نیست | صید حقست او گرفتار تو نیست | |
| هر کجا باشند جوق مرغ کور | بر تو جمع آیند ای سیلاب شور | |
| تا فزاید کوری از شورابها | زانک آب شور افزاید عمی | |
| اهل دنیا زان سبب اعمی‌دل‌اند | شارب شورابه‌ی آب و گل‌اند | |
| شور می‌ده کور می‌خر در جهان | چون نداری آب حیوان در نهان | |
| با چنین حالت بقا خواهی و یاد | هم‌چو زنگی در سیه‌رویی تو شاد | |
| در سیاهی زنگی زان آسوده است | کو ز زاد و اصل زنگی بوده است | |
| آنک روزی شاهد و خوش‌رو بود | گر سیه‌گردد تدارک‌جو بود |