| ای مبدل کرده خاکی را به زر | خاک دیگر را بکرده بوالبشر | |
| کار تو تبدیل اعیان و عطا | کار من سهوست و نسیان و خطا | |
| سهو و نسیان را مبدل کن به علم | من همه خلمم مرا کن صبر و حلم | |
| ای که خاک شوره را تو نان کنی | وی که نان مرده را تو جان کنی | |
| ای که جان خیره را رهبر کنی | وی که بی‌ره را تو پیغمبر کنی | |
| می‌کنی جزو زمین را آسمان | می‌فزایی در زمین از اختران | |
| هر که سازد زین جهان آب حیات | زوترش از دیگران آید ممات | |
| دیده‌ی دل کو به گردون بنگریست | دید که اینجا هر دمی میناگریست | |
| قلب اعیانست و اکسیری محیط | ایتلاف خرقه‌ی تن بی‌مخیط | |
| تو از آن روزی که در هست آمدی | آتشی یا بادی یا خاکی بدی | |
| گر بر آن حالت ترا بودی بقا | کی رسیدی مر ترا این ارتقا | |
| از مبدل هستی اول نماند | هستی بهتر به جای آن نشاند | |
| هم‌چنین تا صد هزاران هستها | بعد یکدیگر دوم به ز ابتدا | |
| از مبدل بین وسایط را بمان | کز وسایط دور گردی ز اصل آن | |
| واسطه هر جا فزون شد وصل جست | واسطه کم ذوق وصل افزونترست | |
| از سبب‌دانی شود کم حیرتت | حیرت تو ره دهد در حضرتت | |
| این بقاها از فناها یافتی | از فنااش رو چرا برتافتی | |
| زان فناها چه زیان بودت که تا | بر بقا چفسیده‌ای ای نافقا | |
| چون دوم از اولینت بهترست | پس فنا جو و مبدل را پرست | |
| صد هزاران حشر دیدی ای عنود | تاکنون هر لحظه از بدو وجود |