| چونک دست خود به دست او نهی | پس ز دست آکلان بیرون جهی | |
| دست تو از اهل آن بیعت شود | که یدالله فوق ایدیهم بود | |
| چون بدادی دست خود در دست پیر | پیر حکمت که علیمست و خطیر | |
| کو نبی وقت خویشست ای مرید | تا ازو نور نبی آید پدید | |
| در حدیبیه شدی حاضر بدین | وآن صحابه‌ی بیعتی را هم‌قرین | |
| پس ز ده یار مبشر آمدی | هم‌چو زر ده‌دهی خالص شدی | |
| تا معیت راست آید زانک مرد | با کسی جفتست کو را دوست کرد | |
| این جهان و آن جهان با او بود | وین حدیث احمد خوش‌خو بود | |
| گفت المرء مع محبوبه | لا یفک القلب من مطلوبه | |
| هر کجا دامست و دانه کم نشین | رو زبون‌گیرا زبون‌گیران ببین | |
| ای زبون‌گیر زبونان این بدان | دست هم بالای دستست ای جوان | |
| تو زبونی و زبون‌گیر ای عجب | هم تو صید و صیدگیر اندر طلب | |
| بین ایدی خلفهم سدا مباش | که نبینی خصم را وآن خصم فاش | |
| حرص صیادی ز صیدی مغفلست | دلبریی می‌کند او بی‌دلست | |
| تو کم از مرغی مباش اندر نشید | بین ایدی خلف عصفوری بدید | |
| چون به نزد دانه آید پیش و پس | چند گرداند سر و رو آن نفس | |
| کای عجب پیش و پسم صیاد هست | تا کشم از بیم او زین لقمه دست | |
| تو ببین پس قصه‌ی فجار را | پیش بنگر مرگ یار و جار را | |
| که هلاکت دادشان بی‌آلتی | او قرین تست در هر حالتی | |
| حق شکنجه کرد و گرز و دست نیست | پس بدان بی‌دست حق داورکنیست |