| مرغکی اندر شکار کرم بود | گربه فرصت یافت او را در ربود | |
| آکل و ماکول بود و بی‌خبر | در شکار خود ز صیادی دگر | |
| دزد گرچه در شکار کاله‌ایست | شحنه با خصمانش در دنباله‌ایست | |
| عقل او مشغول رخت و قفل و در | غافل از شحنه‌ست و از آه سحر | |
| او چنان غرقست در سودای خود | غافلست از طالب و جویای خود | |
| گر حشیش آب و هوایی می‌خورد | معده‌ی حیوانش در پی می‌چرد | |
| آکل و ماکول آمد آن گیاه | هم‌چنین هر هستیی غیر اله | |
| و هو یطعمکم و لا یطعم چو اوست | نیست حق ماکول و آکل لحم و پوست | |
| آکل و ماکول کی ایمن بود | ز آکلی که اندر کمین ساکن بود | |
| امن ماکولان جذوب ماتمست | رو بدان درگاه کو لا یطعم است | |
| هر خیالی را خیالی می‌خورد | فکر آن فکر دگر را می‌چرد | |
| تو نتانی کز خیالی وا رهی | یا بخسپی که از آن بیرون جهی | |
| فکر زنبورست و آن خواب تو آب | چون شوی بیدار باز آید ذباب | |
| چند زنبور خیالی در پرد | می‌کشد این سو و آن سو می‌برد | |
| کمترین آکلانست این خیال | وآن دگرها را شناسد ذوالجلال | |
| هین گریز از جوق اکال غلیظ | سوی او که گفت ما ایمت حفیظ | |
| یا به سوی آن که او آن حفظ یافت | گر نتانی سوی آن حافظ شتافت | |
| دست را مسپار جز در دست پیر | حق شدست آن دست او را دستگیر | |
| پیر عقلت کودکی خو کرده است | از جوار نفس که اندر پرده است | |
| عقل کامل را قرین کن با خرد | تا که باز آید خرد زان خوی بد |