| ماه ما را در کنار عز نشاند | دشمن ما را عدوی خویش خواند | |
| تاب ابر و آب او خود زین مهست | هر که مه خواند ابر را بس گمرهست | |
| نور مه بر ابر چون منزل شدست | روی تاریکش ز مه مبدل شدست | |
| گرچه همرنگ مهست و دولتیست | اندر ابر آن نور مه عاریتیست | |
| در قیامت شمس و مه معزول شد | چشم در اصل ضیا مشغول شد | |
| تا بداند ملک را از مستعار | وین رباط فانی از دارالقرار | |
| دایه عاریه بود روزی سه چار | مادرا ما را تو گیر اندر کنار | |
| پر من ابرست و پرده‌ست و کثیف | ز انعکاس لطف حق شد او لطیف | |
| بر کنم پر را و حسنش را ز راه | تا ببینم حسن مه را هم ز ماه | |
| من نخواهم دایه مادر خوشترست | موسی‌ام من دایه‌ی من مادرست | |
| من نخواهم لطف مه از واسطه | که هلاک قوم شد این رابطه | |
| یا مگر ابری شود فانی راه | تا نگردد او حجاب روی ماه | |
| صورتش بنماید او در وصف لا | هم‌چو جسم انبیا و اولیا | |
| آنچنان ابری نباشد پرده‌بند | پرده‌در باشد به معنی سودمند | |
| آنچنان که اندر صباح روشنی | قطره می‌بارید و بالا ابر نی | |
| معجزه‌ی پیغامبری بود آن سقا | گشته ابر از محو همرنگ سما | |
| بود ابر و رفته از وی خوی ابر | این چنین گردد تن عاشق به صبر | |
| تن بود اما تنی گم گشته زو | گشته مبدل رفته از وی رنگ و بو | |
| پر پی غیرست و سر از بهر من | خانه‌ی سمع و بصر استون تن | |
| جان فدا کردن برای صید غیر | کفر مطلق دان و نومیدی ز خیر |