| چون فناش از فقر پیرایه شود | او محمدوار بی‌سایه شود | |
| فقر فخری را فنا پیرایه شد | چون زبانه‌ی شمع او بی‌سایه شد | |
| شمع جمله شد زبانه پا و سر | سایه را نبود بگرد او گذر | |
| موم از خویش و ز سایه در گریخت | در شعاع از بهر او کی شمع ریخت | |
| گفت او بهر فنایت ریختم | گفت من هم در فنا بگریختم | |
| این شعاع باقی آمد مفترض | نه شعاع شمع فانی عرض | |
| شمع چون در نار شد کلی فنا | نه اثر بینی ز شمع و نه ضیا | |
| هست اندر دفع ظلمت آشکار | آتش صورت به مومی پایدار | |
| برخلاف موم شمع جسم کان | تا شود کم گردد افزون نور جان | |
| این شعاع باقی و آن فانیست | شمع جان را شعله‌ی ربانیست | |
| این زبانه‌ی آتشی چون نور بود | سایه‌ی فانی شدن زو دور بود | |
| ابر را سایه بیفتد در زمین | ماه را سایه نباشد همنشین | |
| بی‌خودی بی‌ابریست ای نیک‌خواه | باشی اندر بی‌خودی چون قرص ماه | |
| باز چون ابری بیاید رانده | رفت نور از مه خیالی مانده | |
| از حجاب ابر نورش شد ضعیف | کم ز ماه نو شد آن بدر شریف | |
| مه خیالی می‌نماید ز ابر و گرد | ابر تن ما را خیال‌اندیش کرد | |
| لطف مه بنگر که این هم لطف اوست | که بگفت او ابرها ما را عدوست | |
| مه فراغت دارد از ابر و غبار | بر فراز چرخ دارد مه مدار | |
| ابر ما را شد عدو و خصم جان | که کند مه را ز چشم ما نهان | |
| حور را این پرده زالی می‌کند | بدر را کم از هلالی می‌کند |