| صد خورنده گنجد اندر گرد خوان | دو ریاست‌جو نگنجد در جهان | |
| آن نخواهد کین بود بر پشت خاک | تا ملک بکشد پدر را ز اشتراک | |
| آن شنیدستی که الملک عقیم | قطع خویشی کرد ملکت‌جو ز بیم | |
| که عقیمست و ورا فرزند نیست | هم‌چو آتش با کسش پیوند نیست | |
| هر چه یابد او بسوزد بر درد | چون نیابد هیچ خود را می‌خورد | |
| هیچ شو وا ره تو از دندان او | رحم کم جو از دل سندان او | |
| چونک گشتی هیچ از سندان مترس | هر صباح از فقر مطلق گیر درس | |
| هست الوهیت ردای ذوالجلال | هر که در پوشد برو گردد وبال | |
| تاج از آن اوست آن ما کمر | وای او کز حد خود دارد گذر | |
| فتنه‌ی تست این پر طاووسیت | که اشتراکت باید و قدوسیت |